Ukochaj siebie w bezradności

Czasami wszystko cichnie. Wewnętrzny ogień przygasa, ręce opadają, a serce – zmęczone – nie chce już walczyć.

Czujesz się bezradny. Jak dziecko w ciemnym pokoju, które woła, ale nikt nie przychodzi.

I wtedy rodzi się pokusa, by się od siebie odsunąć. Zawstydzić własne słabości. Skarcić siebie za brak siły. Uciec.

Ale to właśnie wtedy – gdy jesteś najbardziej kruchy – potrzebujesz siebie najbardziej.

Bezradność nie jest porażką.

Jest drzwiami do prawdy o tym, jak bardzo jesteś człowiekiem. Jak bardzo Twoje serce tęskni nie za perfekcją, ale za miłością bez warunków.

Ukochaj siebie właśnie tam, gdzie Cię najbardziej boli. Przytul to miejsce w sobie, które mówi: „Nie wiem, co dalej…”.

Nie musisz mieć odpowiedzi. Nie musisz się podnosić natychmiast. Nie musisz udowadniać swojej wartości przez siłę. Twoja obecność – nawet w rozpadzie – jest święta. I zasługuje na łagodność.

Duchowość nie polega na tym, by zawsze świecić.

Czasem polega na tym, by pozwolić sobie zgasnąć – i zobaczyć, że nawet w ciemności jesteś widziany przez coś większego. Że w Twoim najcichszym momencie dusza nadal mówi: „Jestem z tobą”.

Psychologicznie – bezradność to moment, w którym stare strategie już nie działają, a nowe się jeszcze nie narodziły.

To przestrzeń transformacji, a każda transformacja wymaga miękkości, nie presji.

Więc jeśli dziś czujesz się bezradny – niech to nie będzie sygnał, by się zwinąć i zniknąć.

Niech to będzie wezwanie, by siebie ukochać głębiej niż kiedykolwiek wcześniej. Z taką czułością, jaką dałbyś dziecku, które po raz pierwszy boi się świata.

Bo Ty też zasługujesz na to, by być przyjętym – nie wtedy, gdy jesteś silny – ale właśnie wtedy, gdy nie wiesz, jak dalej żyć.

I to jest początek uzdrowienia.